Opvoeden met een Missie

Houd het gewenste resultaat in gedachten

Iemand vertelde me ooit: “Je hebt geen kinderen gehad als je er niet minstens twee hebt.” Destijds dacht ik: “Als het met een kan, dan toch zekere ook met twee of meerdere”. Tegenwoordig weet ik dat het wel degelijk moeilijker is om meerdere kinderen tegelijk op te voeden. De kinderen reageren op elkaar en ze proberen in elke discussie een draai te geven aan de feiten waardoor ze zelf positief uit het verhaal komen terwijl het broertje of zusje de zwarte piet krijgt toe gespeeld. Vaak zijn deze pogingen slechts zwakke pogingen maar soms houden ze je een spiegel voor waardoor je over je eigen standpunten en uitlatingen na moet denken. Ouders met meerdere kinderen weten dat deze momenten veelvuldig voorkomen.

Laatst hadden we een mooi voorbeeld. De kinderen waren elkaar gewoon een beetje aan het plagen (zoals ze wel vaker doen.) Van het een komt het ander en uiteindelijk zijn ze beide boos op elkaar en staan ze bij mijn vriendin aan mij aan tafel te vertellen wat de andere wel allemaal niet gedaan heeft.

Wat was nu het geval. De oudste, een manneke van 10, had boven aan de trap de sleutel laten vallen van de kamer waar beide momenteel logeren. (Dit in verband met een verbouwing) De jongste, een meisje van 7, moest vervolgens tot haar ongenoegen deze sleutel halen. Nu doet ze dit wel, om een of andere reden luistert ze naar haar broertje, maar eenmaal weer boven gekomen gooit ze, eigenwijs als ze is, de sleutel weer naar beneden met de mededeling dat het nu zijn beurt is om de sleutel op de halen. Kortom beide boos op elkaar, en beide staan ze vervolgens beneden aan de tafel te klagen over elkaar.

Tja en de ene heeft gelijk maar de andere ook. Het is niet netjes van de jongen om de sleutel naar beneden te gooien. Ook al zegt hij dat het een ongeluk is. Die kans is namelijk zeer klein (maar niet geheel uit te sluiten.) Hij vindt vervolgens wel dat zijn zusje maar eventjes die sleutel voor hem dient te halen. Het zusje is ook niet geheel zonder blaam want eigenlijk doet ze precies hetzelfde.
Kortom als je ingaat op de verwijten van de kinderen die ze naar elkaar toe hebben dan doe je er altijd eentje te kort en ze leren niet wat ze moeten leren.

Tijdens de boven beschreven situatie bedacht ik mij. Wat wil ik nu uit deze situatie? Wat wil ik de kinderen leren? Allereerst wil je natuurlijk dat ze elkaar niet lopen te pesten. Een klein beetje plagen mag maar als de emoties zo hoog oplopen dan is er toch iets niet goed. Overigens wil ik ook niet continue een politie agent voor ze spelen om op die manier de onenigheid te sussen. Ze moeten er zelf uitkomen. En natuurlijk wil ik niet dat ze met die sleutel lopen te gooien.

Nadat ze beide hun verhaal hadden mogen doen, waarbij ik de ander niet aansprak over het geen wat me zojuist verteld werd, keek ik ze aan en vroeg ze: “En waarom vinden jullie dat jullie met MIJN sleutel mogen gooien? Ik gooi per slot van rekening toch ook niet met jullie spullen?” Op dat moment gingen beide kopjes naar beneden en realiseerde zich wat ze zojuist zelf gedaan hadden. Wat de ander hun aangedaan had was vergeten.

Verbetering moet altijd uit jezelf komen. Wijzen naar anderen lost zelden wat op. Als ik mijn kinderen deze wijsheid een klein beetje mee kan geven dan zullen ze zeer gelukkig en effectief worden in hun leven.
Na deze actie moest ik eerlijk gezegd wel een beetje moeite doen om een grote grijns op mijn gezicht te onderdrukken. “Strakke actie” dacht ik bij mezelf maar ik moest de illusie op houden dat ik niet echt blij was met het feit dat ze met mijn sleutel gegooid hadden. Want doen alsof je boos bent dat mag, maar echt boos zijn moet je niet doen.

posted by Rob @ 6:39 AM